Ekstremalne programowanie w C++ (i nie tylko)

Jak działa polimorfizm wie każdy programista języka C++ jest to przecież najpopularniejsza cech programowania obiektowego. Za pomocą funkcji wirtualnych, klas abstrakcyjnych jesteśmy w stanie tworzyć kod ogólny, bazując jedynie na interfejsach, zrzucając jednocześnie sposób rozwiązania na klasy pochodne dostarczające implementację. Wszystko pięknie ładnie i elastycznie. Niestety funkcje wirtualne są najzwyczajniej w świecie wolne. Jak wiadomo są miejsca w każdym dużym projekcie które wymagają minimalizacji opóźnień. Czy w tych miejscach należy zatem rezygnować z polimorfizmu i oferowanej przez niego elastyczności na rzecz maksymalizacji czasu działania kodu? Na szczęście są sposoby na obejście tego problemu, z pomocą przychodzą nam jak zwykle szablony. Zacznijmy od zaprezentowania szablonu który w pozwala na zdefiniowanie typu na podstawie wartości (więcej szczegółów na ten temat można znaleźć w Nowoczesne projektowanie w C++. Uogólnione implementacje wzorców projektowych ). te

Ten wpis rozpoczyna cykl dotyczący metaprogramowania, ilość oraz częstotliwość publikacji kolejnych części pozostaje nieustalona. Poniżej zaprezentowane zostanie absolutny elementarz, czyli wyznaczanie dowolnego elementów wyrazu ciągu Fibonacciego w czasie kompilacji. #include <iostream> template<unsigned int N> struct Fib {   static const unsigned int el = Fib<N-1>::el + Fib<N-2>::el; }; template<> struct Fib<0> {   static const unsigned int el = 0; }; template<> struct Fib<1> {   static const unsigned int el = 1; }; int main(void) {   const unsigned int N = 5;   std::cout << "fib( " << N << " ) = " << Fib<N>::el << std::endl;   return 0; } Tych parę linijek zmusza do wyliczenia 5 elementu ciągu Fibonacciego kompilator, co oznacza że jedynymi instrukcjami jakie zostaną wykonane przez nasz program po sko

Jako programista klasycznego C przyszło mi wielokrotnie ścierać się z makrami. Makro to zestaw instrukcji umieszczanych w kodzie są jednak interpretowane nie przez kompilator ale przez preprocesor. Preprocesor jest „pomocnikiem” kompilatora, zajmuje się on np. wstawianiem treści plików nagłówkowych do plików z kodem za pomocą instrukcji #include. Preprocesor należy rozumieć jako prymitywny edytor tekstu dokonujący „korekcji” plików z kodem źródłowym przed rozpoczęciem ich przetwarzania przez kompilator. Jakie są zalety wykorzystywania tych rozwiązań w kodzie? Tak naprawdę w języku C w czasach przed wprowadzeniem słowa kluczowego inline umożliwiały wstawianie kodu we wskazane miejsce. Należy bowiem pamiętać że każdorazowe wstawienie makroinstrukcji powoduje ingerencję w kod źródłowy (innymi słowy we wskazanym miejscu zostanie wstawiony stosowny fragment kodu). Łatwo obserwowalnym efektem częstego wykorzystywania makr w plikach z kodem jest rozrost pliku binarnego oraz jego szybsze d